De column uit aflevering twee ‘Een nieuw schooljaar’
Ik zat op een steiger in het midden van Frankrijk. In de Morvan. Naast mij op de steiger stond een man, een karpervisser. Of, nou ja, technisch gezien zou hij pas over een paar dagen een karpervisser zijn.
Nu stond hij met een afstandbediening op de steiger en stuurde hij een bootje Lac des Settons op. Dat bootje voer zo’n tien meter van ons af. Precies op de afstand waarop de karpervisser later zijn haak kan uitgooien. Dat vertelde hij me. Ik had het zelf niet kunnen bedenken.
Hij manoeuvreerde zijn bootje naar de perfecte plek en drukte op een knop. De voerknop. Tien meter verderop zag ik dat er op het bootje een luikje openging en er een bakje werd geleegd in het water.
Lokaas.
De karpervisser zou bijna een week, twee keer per dag, precies daar, lokaas uit het bootje kieperen. Het idee was dat zodra hij na een week daadwerkelijk zou gaan vissen, de karpers wisten dat the place to be zo’n tien meter van de steiger was. En met succes, vertelde de visser later.
Hij vertelde me over het gewicht van het geschubde monster wat hij had binnengehengeld. En hoe heldhaftig dat allemaal was geweest. Ik vond het niet erg interessant. Ik vind dat hele vissen en de er over opscheppende mannen niet zo boeiend.
Maar het hele proces, dat fascineerde me wel. Vooral omdat het zo anders was dan het vissen dat ik kende. En waarvan ik onbewust altijd had gedacht: zó vis je.
Voor mijn tent dacht ik langdurig na over dat weeklange visproces. En ik realiseerde me: ik hád het zelf kunnen bedenken. Ik deed het natuurlijk niet, maar ik had het gekund. Het was eigenlijk best logisch.
Het was iets wat, terug uit Frankrijk, terug voor de klas, ook tof zou zijn. Dat je, met zo’n afstandbedieninkje, een bootje informatie naar het midden van het lokaal kon varen. En dat als je echt lesgeeft, die leerlingen al hongerig zijn naar die informatie
Maar het ging natuurlijk niet om het letterlijke bootje. Het ging om het inzicht wat het al varend en voerend bracht. Dat iets heel goed kan werken – ook al ben je er zelf niet opgekomen. Dat iets heel goed kan werken, misschien zelfs beter dan je dacht, ook al past het niet in je beeld van wat je ergens van hebt.
Terug uit Frankrijk ga ik op zoek naar mijn eigen ‘bootje’. Terug voor de klas ga ik eens op zoek naar waar ik eerder nog niet opgekomen was. En misschien vaar ik mijn bootje eens bij een collega de klas in. Of druk ik op de voerknop in de docentenkamer.
