De column uit aflevering drie ‘Goede feedback is geen advies. En ook geen compliment.’
Hé Jos! (Dat is misschien een beetje te vrolijk.)
Hallo Jos! (Dat is misschien een beetje gewichtig, dan weet hij direct dat ik slecht nieuws kom brengen.)
Jos. (Gewoon alleen zijn naam. Dat is wel krachtig. Misschien met ‘zeg’ ervoor. Zeg Jos.)
Goh. (Dat las ik. Dat ‘goh’ een goed openingswoord is. Omdat het altijd wel vriendelijk klinkt, maar dat je iemands aandacht er wel mee grijpt. Goh, Jos, ik hoorde vandaag toevallig dat je tegen Els zei…)
Vandaag ga ik het tegen hem zeggen. Als ik langer wacht, dan is het niet vers meer. Dan ben ik te laat. Dan weet hij misschien niet eens meer waar ik het over heb. Vandaag zeg ik het. Ik kan dit toch gewoon?
Tuurlijk.
Ik kan dit.
Nú, kom op.
Hij zit aan de andere kant van de ruimte. Hij is nu alleen en hij is vrij ontspannen. Als er één moment is waarop ik hem kan aanspreken – waarop ik hem feedback kan geven – dan is dat nu.
Gaan. Gewoon naar hem toe lopen.
Er zijn drie opties.
Doorlopen. Hij ziet al dat je er aan komt.
Eén.
Hij wordt boos. Want waar bemoei ik me eigenlijk mee.
Twee.
Hij lacht me uit – tuurlijk. Hij werkt hier al jaren, wat weet ik er van, ik kom net kijken.
Drie.
Hij benadrukt alles wat ík niet goed doe en dat is veel meer dan hij niet zo goed doet.
Goh, Jos, ik hoorde vandaag toevallig dat je tegen Els zei…
‘Dank je wel.’ Dat is wat hij zei. Hij was zich er niet bewust van. ‘Ik zal er op letten.’ En toen nog een keer: ‘dank je wel’
Zijn reactie bracht me een beetje in verwarring. Dit had ik niet zien aankomen, toen ik vanmorgen onder de douche zinnetjes stond te oefenen.
Een bedankje had ik niet aan zien komen toen ik naar hem toe liep en al Jos’ mogelijke reacties de revue liet passeren.
Ik kan dit dus. En misschien heb ik me voor niets zo druk gemaakt. Of, nou ja, niet misschien. Ik maakte me voor niets zo druk.
Ik hoorde dat je je alleen ontwikkelt als je feedback durft te ontvangen. Maar het grappig is dat ik vooral veel geleerd heb van feedback durven geven.
